'in de wolken'

Ja,letterlijk in de wolken. Hollandser kan het niet zijn. Vanmorgen, zondag, met de schokkende nachttrein vanuit Hanoi in het uiterste noorden, Sapa aangekomen. Tijdens de 1 uur durende busreis naar het summit hotel in Sapa was het nog redelijk weer. Prachtige natuur. Rijstvelden, metershoge bamboe en eindeloze verten in dit berggebied. Toen nog zichtbaar. Nu om half drie in de middag regent het al uren onophoudelijk en zit ik in lange broek en trui voor het raam van mijn hotelkamer. Vanuit de summit is er geen berg noch dal meer te zien. Alleen maar wolken. Gek genoeg soms ook even weer een helder moment waarin het dal opklaart om vervolgens na vijf minuten weer volkomen dicht te trekken.
Ons doel is om morgen een driedaagse trekking te gaan maken. We zijn benieuwd. Het plan is om maandag maar vier km te gaan lopen. Vervolgens overnachten we bij de plaatselijke bevolking in de bergen. Dinsdag lopen we ongeveer 14 km en blijven we weer bij de 'inboorlingen' slapen in een paalwoning of iets dergelijks. De dame van het reisbureau liet ons nog de keuze om eventueel bij te betalen wanneer wij meer wilden eten dan de Mhongs, zoals deze etnische bevolking hier heet, gewoon zijn te doen. Daarbij veronderstellend dat ik met mijn postuur wel meer nodig zou hebben. We hebben hier niet voor gekozen dus wie weet hoe uitgehongerd wij weer uit de binnenlanden te voorschijn komen. Woensdag nog een halve dag lopen en dan in de middag via het Summit hotel, waar we onze spullen laten, weer terug met de nachttrein naar Hanoi. Dit kan nog een echte overlevingstocht worden. Er zijn soms wel even momenten waarop we licht verzuchten; waar zijn we aan begonnen. Maar je hebt het nog niet gedacht en naar elkaar uitgesproken of je maakt wel weer wat bijzonders mee. De afgelopen drie dagen in Hanoi b.v. Zeer vroeg in de ochtend is het een hele belevenis om naar de omgeving van het Hoan Kiem meer te gaan. Jong en oud Hanoi put zich dan uit in allerlei soorten gymnastiek. Oude mannen en vrouwen die met de blik gericht op het meer de betere David carrindine oftewel Kung fu nadoen. Maar ook dansend op de macarena o.l.v. een hippe dansleraar, een spelletje badminton voor twee personen en drie rackets. Het mooiste van alles was wel de grote verscheidenheid aan oefeningen a la yoga, lachmeditatie, elkaar loskloppen op de rug in een groep van 70 tot 80 Vietnamezen. Marthy deed er als enige west Europeaan met veel plezier aan mee. Waar ik ook keek, op elke 10 vierkante meter gebeurde er wel weer iets anders sportief. En dat alles ruim een uur lang, waarna je het aantal Honda brommertjes weer het straatbeeld ziet gaan bepalen en je zigzaggend daar tussen door je weg verder zoekt. De eerste dag hebben we denkbeeldig, en misschien soms ook echt, met open mond door de zg. Old quarter gelopen. Geen enkel plekje in de openbare ruimte wordt onbenut gelaten. Een straat vol blikmakers die de stoep gebruiken als werkbank om hun ijzeren platen te snijden. Een andere straat vol lijstenmakerijen of naaimachinewinkels. Wij kunnen ons niet voorstellen dat je een enthousiaste naaimachine aankoop doet als je de berg oud ijzer ziet. Tussen alles door zwaar beladen fietsen, exemplaren die bij ons bij de vuilstort nog geweigerd worden, overbeladen met mooi opgetaste hoeveelheden fruit of manden of bezems. Brommertjes doen dienst als verhuiswagen voor bureau,s,stalen kasten en ja zelfs voor het vervoer van 3 tot 4 meter lange stalen buizen. En dan de ontelbare hoeveelheid informele kroegjes en restaurantjes op straat. Gewoon een paar kabouterkrukjes en minitafeltje, een kan thee en wat kommetjes pho (noodlesoep). Onderweg van Ha Long bay naar Hanoi waren dit soort straatbeelden al legio te spotten tijdens de vier uur durende busreis. Afscheid nemen van de schoonheid van Ha Long bay ging voor ons wel even met gemengde gevoelens gepaard. Het was daar zo prachtig en uniek. De boottocht tussen de coulissen van de oneindige hoeveelheid rotsen deden we met schitterend weer. Op een grote toeristenboot die exclusief voor ons en een Duits echtpaar voer. Het gaf ons een enigzins aristocratisch gevoel. Onassis in Vietnam. Maar hoe snel dat gevoel plaats maakt voor een gevoel van weldaad en rust is eigenlijk ook ongelofelijk. Wij waren in ieder geval al blij niet op een grote feestboot te zitten met de verplichte deelname aan karaoke b.v.
En op het moment dat ik dit schrijf begint de lucht boven Sapa echt op te klaren, is het gestopt met regenen en biedt de aanblik rond half vier in de middag hoop voor de trekking van morgen.
We voelen ons in ieder geval heel relaxed en genieten van alles wat we zien en meemaken. Zoals jullie wellicht kunnen voorstellen zijn wij de komende dagen even offline. De I-pad gaat in de kluis van het hotel omdat meenemen op de rug in dit vochtige klimaat iets te riskant is. Daarnaast zullen de Mhongs niet echt rijk gezegend zijn met WIFI. Maar ja, wie weet hebben we het helemaal mis. Donderdag vliegen we van Hanoi naar Danang en gaan we naar alle waarschijnlijkheid naar Hue. Daar vandaan zullen we ons dan wel weer melden.
Liefs voor jullie allen
Ruurd en Marthy