De finan
Door: Ruurd
17 November 2012 | Bulgarije, Sapareva Banya
Zaterdagmiddag 17 november 17.00 uur. Bij de paspoortcontrole op het vliegveld van Ho chi minh city zie ik dat we Vietnam wel moeten verlaten. Onze visa zijn op twee dagen na verlopen. Of we willen of niet; we moeten het land uit. Maar ook om andere en zeer uiteenlopende redenen moeten we wel naar huis. De tandpasta is op( en die van hier niet te pruimen) ,de kleding echt toe aan een echte frisse wasbeurt, onze hoofden overvol van indrukken, het verlangen naar onze meiden en hun vrienden, familie en onze vrienden. En dan natuurlijk de situatie van moeder Firet. Aanstaande dinsdag krijgt zij nog een ct- scan en woensdag à.s. In de middag horen we meer over eventuele uitzaaiingen.. Het blijft dus nog allemaal spannend.
De laatste dagen waren zeer intensief op een andere manier dan dat we in de afgelopen vier weken gewend waren. Gelukkig verbleven wij in een, zoals al eerder omschreven, paradijselijke lodge net buiten de stad Can Tho. Het had niet beter kunnen uitpakken omdat de indrukken die wij opdeden in het weeshuis, het tehuis voor zwaar gehandicapte kinderen , het charity hospital en de 'sociale werkplaats' soms zo schokkend waren dat we tijd nodig hadden om op andere gedachten te komen. Schokkend om te ervaren hoe gemakkelijk kinderen zich aan je toevertrouwen, dat jij ze vastpakt of te eten geeft. Je bent immers gewend dat kinderen zich schuchter tonen naar volledige vreemden. En dan zeker naar vreemden die er zo totaal anders ( en groot) uitzien. Het summum van affectieve verwaarlozing. Door de meeste mensen die verantwoordelijk zijn voor hun zorg, vooral de professionelen met een staatsaanstelling, wordt wel voorzien in basale zorg maar lijkt het totaal te ontbreken aan warmte, betrokkenheid en affectie naar deze kinderen. En daarnaast nog alle vraagtekens wie nu het werkelijke verhaal vertelt over de gang van zaken als het gaat om het gevoerde beleid in sommige van deze instituten. We ontmoetten verschillende mensen met heel verschillende verhalen. Ons voornemen om iets bij te dragen staat als een huis, maar via wie regel je de zaken zo dat hulp ook echt ten goede komt aan de kinderen en daarmee ook bijdraagt aan hun ontwikkeling en de ontwikkeling van de verschillende projecten. Marthy en ik zijn in ieder geval vastbesloten om onze ervaringen door te geven aan de vrijwilligersorganisatie. Maar naast al deze ervaringen hebben we ook de fantastische Miss Hahn ontmoet. Een vrouw met wie onze Lotte nog steeds contact heeft, die de vrolijkheid zelve is en veel optrekt met de vrijwilligers. Een avondje karaoke b.v. Schitterend. Samen met de twee vrijwilligers en Miss Hahn meezingen met bekende popsongs die ,zo op z,n Vietnamees, in een veel te hoog tempo muzikaal worden weergegeven. Daarnaast een bezoek aan de floatingmarkt, een geweldige boottocht door de Mekongdelta, fietsen door dorpjes en bovenal scheuren met de scooter door de drukke stad.
Vol van alle indrukken is het goed om nu naar huis te gaan. Over iets meer dan een uur vertrekt ons vliegtuig en na 16 uur reizen sluiten we onze geliefde kids weer in de armen. Heel veel liefs aan een ieder en vooral heel erg veel dank voor al jullie leuke, hartverwarmende reacties via onze site of onze mailadressen.
Liefs
Ruurd en Marthy
De laatste dagen waren zeer intensief op een andere manier dan dat we in de afgelopen vier weken gewend waren. Gelukkig verbleven wij in een, zoals al eerder omschreven, paradijselijke lodge net buiten de stad Can Tho. Het had niet beter kunnen uitpakken omdat de indrukken die wij opdeden in het weeshuis, het tehuis voor zwaar gehandicapte kinderen , het charity hospital en de 'sociale werkplaats' soms zo schokkend waren dat we tijd nodig hadden om op andere gedachten te komen. Schokkend om te ervaren hoe gemakkelijk kinderen zich aan je toevertrouwen, dat jij ze vastpakt of te eten geeft. Je bent immers gewend dat kinderen zich schuchter tonen naar volledige vreemden. En dan zeker naar vreemden die er zo totaal anders ( en groot) uitzien. Het summum van affectieve verwaarlozing. Door de meeste mensen die verantwoordelijk zijn voor hun zorg, vooral de professionelen met een staatsaanstelling, wordt wel voorzien in basale zorg maar lijkt het totaal te ontbreken aan warmte, betrokkenheid en affectie naar deze kinderen. En daarnaast nog alle vraagtekens wie nu het werkelijke verhaal vertelt over de gang van zaken als het gaat om het gevoerde beleid in sommige van deze instituten. We ontmoetten verschillende mensen met heel verschillende verhalen. Ons voornemen om iets bij te dragen staat als een huis, maar via wie regel je de zaken zo dat hulp ook echt ten goede komt aan de kinderen en daarmee ook bijdraagt aan hun ontwikkeling en de ontwikkeling van de verschillende projecten. Marthy en ik zijn in ieder geval vastbesloten om onze ervaringen door te geven aan de vrijwilligersorganisatie. Maar naast al deze ervaringen hebben we ook de fantastische Miss Hahn ontmoet. Een vrouw met wie onze Lotte nog steeds contact heeft, die de vrolijkheid zelve is en veel optrekt met de vrijwilligers. Een avondje karaoke b.v. Schitterend. Samen met de twee vrijwilligers en Miss Hahn meezingen met bekende popsongs die ,zo op z,n Vietnamees, in een veel te hoog tempo muzikaal worden weergegeven. Daarnaast een bezoek aan de floatingmarkt, een geweldige boottocht door de Mekongdelta, fietsen door dorpjes en bovenal scheuren met de scooter door de drukke stad.
Vol van alle indrukken is het goed om nu naar huis te gaan. Over iets meer dan een uur vertrekt ons vliegtuig en na 16 uur reizen sluiten we onze geliefde kids weer in de armen. Heel veel liefs aan een ieder en vooral heel erg veel dank voor al jullie leuke, hartverwarmende reacties via onze site of onze mailadressen.
Liefs
Ruurd en Marthy
-
17 November 2012 - 12:01
KITZEL:
Misschien maar goed dan dat de reis best wel lang duurt, kunnen jullie vast een beetje omschakelen he?
Goede reis en tot heel gauw. liefs Kitzel -
17 November 2012 - 12:25
Carla:
Hallo lieve mensen,
Als het goed is zitten jullie nu in het vliegtuig naar huis.
Ik heb met grote interesse jullie verhalen gelezen...wat kan je in een korte tijd enorm veel mee maken.
Ben zelf 30 jaar geleden in die hoek geweest en ja , de verhalen zijn nog steeds heel herkenbaar.
Nu weer terug naar huis, het "oude"leven oppakken...je kinderen en vrienden weer ontmoeten en gauw naar de moeder van Ruurd.
Ik hoop dat jullie (schoon) moeder deze week een positieve uitslag krijgt.
Je mama wil je toch zo lang mogelijk bij je houden!
Ik wens jullie een heel goede thuiskomst.
Hartelijke groeten van Carla. -
17 November 2012 - 14:57
Ans:
Hai lieverds,
Wat een ervaringen hebben jullie opgedaan. De prachtige verhalen met veel plezier gelezen.
Ben oh zo benieuwd naar de foto's.
Het zal wel even wennen zijn, maar ik denk ook heel fijn om weer naar huis te gaan.
Lekker je kids, je familie en vrienden weer terugzien en de mogelijkheid om even naar je (schoon)moeder te gaan.Wat zal ze blij zijn om jullie te zien.
Een heel goede vlucht toegewenst en tot gauw.
xxxxx van ons -
17 November 2012 - 20:48
Mai Sijben:
Telkens weer mooi om jullie verhalen te lezen.
Een reis om nooit meer te vergeten.
Ik wens jullie een goede terugreis.
Fijn voor jullie om Ruud zijn moeder weer in de armen te sluiten, en natuurlijk ook de rest van jullie familie.
groetjes, Mai
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
